Wat is sterk ?

“Vroeger was ik sterk”, zei ze, “ik mis dat”. Ik vroeg haar wat ze bedoelde met ‘sterk’. “Dat ik geen pijn voelde”, antwoordde ze. Ik zei voorzichtig dat ik het sterker vind om te proberen naar je pijn te kijken en de confrontatie aan te gaan, in plaats van niets te voelen. “Maar eigenlijk wil ik die pijn niet voelen”, zei ze. En toen begreep ze ook waarom ze zo verlangde naar vroeger. 

We kunnen er ondertussen boeken over schrijven, over oude en nieuwe definities van ‘sterk’ en ‘zwak’. Dankzij het groeiend bewustzijn rond emotionele ontwikkeling, komt de oude invulling van ‘sterk’ (heel de tijd doorgaan, heel de tijd beschikbaar zijn, niet crashen, stabiel blijven, niet (te veel) huilen…) sterk (ha :)) onder druk te staan. En da’s maar goed ook. De oudere generaties hebben jammer genoeg niet veel anders gekend, maar de jongeren van vandaag brengen een nieuw bewustzijn binnen en bevrijden beetje bij beetje wat vroeger jarenlang onderdrukt en weggemoffeld werd. Niettemin worstelen we best nog wel met de stemmen die de ‘oude’ definitie poneren. Dat komt doordat we ons in een tijdperk tussen ‘oud’ en ‘nieuw’ bevinden. We voelen de nieuwe, zachtere en meer hartgedragen mentaliteit al, maar tegelijkertijd vraagt verandering in collectief bewustzijn (en in onszelf) heel veel tijd. Dus blijft het goed om hier en daar een duwtje in de rug te geven…

Licht op het oude

Het korte gesprek dat ik hierboven beschreef, had ik met een dokter bij wie ik op consultatie kwam. Een zachte(re), gevoelige ziel, die zich al jaren niet thuis voelt in het dikwijls harde(re) doktersmilieu. Toch is het zo belangrijk dat ook zij haar plek daarin heeft. Want elk beetje licht dat op oude, verharde structuren (gericht op competitie, macht, de ‘sterkste’ zijn) kan schijnen, zal uiteindelijk bewustzijn en verzachting brengen. “Op dat vlak ben je een pionier”, zei ik. Maar ik zag ook hoeveel ze geleden had onder de pesterijen, oordelen en eenzaamheid. Het is een levenskunst om in je kracht te blijven staan, te midden van mensen of omgevingen die jou niet ‘zien’. Dat kan alleen maar door jezelf op waarde te (leren) schatten. Door van binnenuit te beginnen voelen wie jij bent en wat je waard bent en zo zachtjes je behoefte aan erkenning los te maken van de buitenwereld en de mensen rondom jou. Zelfs al ben je ergens de vreemde eend in de bijt.

Eigen kracht vergaren: 4 oefenthema’s

Voor velen (ook ik) is het een hele opdracht om je eigen kracht en zelfwaarde te ontwikkelen (of is het herinneren?). Maar wel een hele waardevolle. Van wat ik zelf heb geleerd, kan ik alvast 4 thema’s meegeven die je (hopelijk) kunnen helpen om hiermee te oefenen.

1. Verwachtingen: Heel veel van je zelfbeeld staat of valt met verwachtingen. In de eerste plaats degene die je over jezelf hebt, maar zeker ook de verwachtingen van anderen ten opzichte van jou. De invloed van onze ouders, vrienden, (school)omgeving en familie zorgen in onze jonge jaren voor een kader waaraan we denken te moeten voldoen. We denken dat graag gezien worden aan bepaalde voorwaarden vasthangt (zeker in onze maatschappij die gericht is op prestatie en beloning) en dat het onze schuld is wanneer we mensen teleurstellen of (in andermans ogen) niet goed genoeg zijn. Wanneer we volwassen worden is het een belangrijke oefening om die verwachtingen en overtuigingen opnieuw onder de loep te nemen en bij te stellen naar wat voor jou kloppend is. Alsof je een bol wol ontwart en je eigen kleur draad eruit haalt. En daar mag je dan ook voor gaan staan.

2. Relaties: We groeien dankzij het contact en de relaties met anderen. De ander is onze spiegel. Door onze interactie kunnen we zien hoe we reageren en wat onze grenzen en behoeften zijn. Botsingen en conflicten, hoe pijnlijk ook, leveren meestal ook iets op over wat we belangrijk vinden. Boosheid gaat enerzijds over niet gehoord worden én tegelijkertijd over staan voor wie jij bent. Je hoeft niet met iedereen bevriend te zijn. Er mogen verschillen zijn. De kunst is om helder te krijgen hoe jij én de ander in het leven staan, en of die beide zienswijzen met elkaar te verzoenen zijn. Indien niet, is het ook niet zo erg om te besluiten dat een bepaalde relatie stopt (zelfs zonder ‘hard feelings’). Dan heeft ze haar functie gehad in het groeistukje dat het jou gebracht heeft (en misschien ook de ander, maar dat weet je niet altijd). Probeer nieuwsgierig te blijven naar waarom iemand jou triggert en wat dat zegt over jezelf. Uitklaren welk gedrag van jou is en welk gedrag van de ander, brengt heel wat rust en inzicht.

3. Zelfliefde: Als mens maken we heel wat omzwervingen. Veel van onze (uiterlijke) zoektochten (en gedrag) zijn terug te leiden naar een verlangen naar (zelf)liefde. Het mooie en tegelijkertijd moeilijke is, dat liefde in onszelf te vinden is. Het is gemakkelijker om ze buiten ons te zoeken (of af te dwingen), maar het probleem is dat dat nooit solide of verankerd is. Daarnaast kan geen enkel ding, persoon of situatie de liefde invullen waar je naar verlangt. Leren om naar binnen te keren en in jezelf op zoek te gaan naar de oeverloze liefde in jouw hart (en de muurtjes die daar soms als oude beschermers voor staan), is een levenswerk op zich. Maar het maakt je wel veel minder afhankelijk van de buitenwereld, en tegelijk (beetje bij beetje) zachter voor en krachtiger in jezelf.

4. Erbij horen: Als mens leven we in een spreidstand. Enerzijds willen we erbij horen (dat zit in onze genen, het maakt ons sterk(er) in onze overlevingskans), anderzijds is het belangrijk om onze eigen unieke koers te varen en onszelf niet te verloochenen. Een therapeute zei me ooit: “En wat als je nu eens tot geen enkele groep behoort?”. Ik vond het een boeiende vraag. Het haalde alleszins de druk van de ketel (en van een stukje eenzaamheid), en tegelijkertijd deed het me beseffen dat je altijd wel ergens toe behoort (zelf al is het de groep van mensen die hun plek niet vinden). Het belangrijkste is om jezelf niet onder druk te zetten. Als je je binnen een bepaalde kring (vrienden, familie, collega’s,…) niet (meer) goed voelt, is het soms beter om die achter te laten. Zodat je je op een nieuwe horizon kan richten en verder kan groeien in wie jij (aan het worden) bent. Loslaten is pijnlijk, maar dikwijls komt het jouw groei ten goede. Hoe meer je durft luisteren naar je intuïtie, hoe meer je leert vertrouwen dat jij er mag zijn zoals je bent.

Tot slot

Ik denk dat we heel ons leven onderweg zijn op het pad van (steeds meer) onszelf (durven) worden. Het is een weg die niet ‘af’ hoeft te zijn, en die mooi is op zich. Want elke keer als jij weer een stapje zet of een sprong durft te wagen, omdat je voelt dat het bij jou past of gewoon omdat je het wil proberen, komt er weer een stukje meer van jouw licht op deze wereld. En als we willen dat de wereld lichter wordt, kunnen we daar dus allemaal een bijdrage in leveren. Fouten maken mag. Grenzen aangeven ook. Iemand aanspreken op zijn gedrag ook. Zo leren we met z’n allen. En liefde is er als basis. Als zachte bedding van begrip, geduld en mededogen. Voor onszelf en voor de ander. Want jouw pijn herken ik ook. En ieder leert op zijn eigen tempo. 

Ik wens mijn dokteres toe dat ze haar meest stralende licht mag laten schijnen. En elk van jullie ook.

Van harte,