Fear runs through my veins
The art of keeping faith
I didn't trust for ages
Knew loss when I was kid

Then there you came
You brave man

In het diepste van
mijn hart
ontmoette ik jou
je doolde daar al even
onbewust
maar ik was te bang

Zijn met jouw leegte
ze vullen met licht
ik kan je niet terugbrengen
maar kijk, dit gedicht
je blik opnieuw vangen
met een vlindernetje

Vijf jaar
in een handomdraai
leven met verlies
kent geen kalender
net zoals
je hart vullen

Dag verdriet
we ontmoeten elkaar
regelmatig
meestal stiekem, want
zo graag
word je niet gezien

Op de top van de berg
zaten wij daar
ik klom met jou
naar boven
het was alsof ik je
mocht begeleiden

De kom waarin het water stroomt
de vorm van de rivier
ook wij hebben zo'n plek in ons
die rust schenkt aan verdriet
verdriet is als een dwalend kind
de stroming sleurt haar mee

Ik zie je 's nachts
in mijn dromen
je bent er nog
denk ik dan
we praten
- zo herkenbaar -

Wat echt in mij leeft
kan jij niet weten
wat wild door mij stroomt
krijg ik niet verteld

ik weet alleen dat
ik zo graag wil spreken

Op zoek naar geluk
rennen we onszelf voorbij
we proberen het moment te grijpen
maar dat lukt niet met tijd

we kijken naar jurkjes en paradijzen
in de ogen van partnerlief

Goed niet
goed genoeg
ik wacht
tot jij
mij ziet
want geven

Creëer je eigen
moederschoot
zelfs als je hem
nooit had

Vanbinnen wacht
die warmte op jou

Als ik jou
mag creëren
zoals ik dat wil
maakbaar
blijf je dan
nog wat langer

Het knettert in mijn hoofd
gedachten gaan hun gang
ik zou ze willen grijpen
of minstens in bedwang

wat willen ze mij zeggen
geloof ik ze of niet

Hoe jij angst
wegen baant
dwars door
cellen en organen
koortsachtig op zoek
naar een uitweg

Nee, ik wil niet
ruilen met u

ik ga liever
gehavend
door het leven

wroetend, zoekend

Hopeloos verloren
hou ik je keihard vast
een momentum
in mijn kielzog gezogen
vandaag is anders
je pijn wordt verzacht

De ruimte
vult zich
met verdriet
jouw leegte
spreekt
te luid

Zonder eindbestemming
bewandel ik mijn pad
telkens moet ik loslaten
wat ik dacht dat ik had

ik leer te leven
op het stukje weg van vandaag

Ik besta
in jouw ogen
omdat ik mag zijn
zonder meer
omdat onze harten
ik zie jou zeggen

Moeder, toen jij heenging
was ik een kind van twee
jouw hart reeds verdoofd
na het verlies van je eerste dochter
en daarvoor je twee zussen
te veel verdoken tranen die hun weg niet vonden

Mijn liefde mijn lichaam
jouw geheugen is groot
nieuwsgierig groet ik elk celletje
op een dag gaan jullie dood

ondertussen adem ik liefde
elke nacht in jullie membraan

Ongeacht het donker
straalt jouw licht
ongeacht de vorm
zie ik wie je bent
ongeacht de tranen
tekent het leven

Ik hou van je
kwetsbaarheid
het moment waarop je
klein - kleiner - wordt
angstig voor de wereld
broos maar zo oprecht

Vreugde voelen
vraagt vertrouwen
wanneer onze rivier
kolkt van verdriet

er is een bedding
die ze opvangt

Excuseer mij
ja, die tranen
ze vallen zomaar
op uw schoen
mijn verdriet komt
meestal onverwachts

Ze trok aan mijn mouw
is dat nu nog niet gedaan
die rouw
haar blik zocht een einddatum
ergens achter in mijn ogen
maar ik had ‘m niet en slikte

En in het donker
vrezen we de leegte
tot de maan
onze angst belicht

onze ogen wennen
aan wat zwart leek

Als een warme deken
dek ik je toe met zachtheid
zodat je niet meer bang bent
voor de langste nacht

in het donker
schuilen we samen

Sterkte
schreef ze
sterkte
en nog eens
veel sterkte
ik voelde me

De moed om je pijn te begroeten
is als springen in een ijskoud meer
even denk je dat je gaat sterven
dit hou ik niet langer
tot je hart je wakker klopt
haar vertrouwde ritme ontspant je weer

Als je leeft
in een kramp
om te vluchten
voor je pijn

dan ren je
blijf je rennen

Ik zink
ik verdrink
onsterfelijk zijn
blijft over
mijn licht
dit gedicht

Mag ik nog bidden voor jou
je vanuit mijn hart optillen
geloven in
hopen op
temidden van al het niet weten
is dat mijn houvast

Voorbij je verhalen
schijnt een licht
ruimte van zelf

Vanuit zijn hier zijn
geduldig wachtend
op jouw komst

Het kind in mij
huppelt er vrolijk op los
tovert haar grootste glimlach
bij elke minuscule ontdekking
zoals een lieveheersbeestje
op een madeliefje

Ik zoek
en ik vind
jou nog meer
ik wikkel mij
zonder schroom
in jouw ruimte

Laat ons eens kijken
naar dat wat ons raakt
de pijnen die in ons wonen
de angst die ons plaagt

Ze verlangen naar erkenning
ze hebben zoveel geweend

Kan je bij jezelf blijven
de dag dat je hart
in tweeën wordt gereten
je een arm of been verliest
aan het heengaan van diegene
waarmee je zo vergroeid was

Zoveel momenten
in ons leven
vragen om zachtheid
en liefde
door ons
voor ons